Gdy w głowie masz dobrą i piękną ideę, to może ona poczekać na ucieleśnienie nawet 20 lat. Widocznie właśnie teraz jest ten moment i ci ludzie. Może czasem żal, że trzeba było zmienić pierwotny koncept – Piotr Baron zamarzył sobie, że nagra ze swoim jazzowym bandem piosenki Zbigniewa Wodeckiego z udziałem autora. Nie udało się. Jazzman jednak w końcu pomysł zrealizował i pokazał, jak można umiejętnie godzić światy – jazzowy z popowym, szlachetnej poezji z hip-hopem, muzyków doświadczonych, którzy nic nikomu udowadniać już nie muszą z tymi, którzy dopiero wchodzą w muzyczny świat (choć z przytupem), wyrafinowanych akademickich harmonii z góralską nutą.
To płyta, która pozwala wspomnieniom płynąć i która uświadamia, że wszyscy znamy piosenki Wodeckiego, bo nawet w aranżacjach instrumentalnych brzmią znajomo.

Kinga Anna Wojciechowska, Presto, nr 25