Piotr Budniak Essential Group – XI Róże Jazz Festiwal

Fundacja Kombinat Kultury zaprasza na scenę letnią klubu „4 Róże dla Lucienne” na deptaku w Zielonej Górze, okolice ratusza, na kolejną odsłonę Róże Jazz Festiwal i koncert Piotr Budniak Essential Group. Impreza organizowana jest w ramach cyklu Lato Muz Wszelakich i Wakacyjne Lotto Granie. W piątkowy wieczór 17 lipca 2015 o godz.20.00. Piotr Budniak do swojego zespołu zaprosił znakomitych muzyków jazzowych młodego pokolenia. Wstęp na koncert jest wolny !!!

Piotr Budniak Essential Group to zespół wykonujący kompozycje lidera – perkusisty, będące połączeniem jazzowych korzeni z fascynacjami muzyką world, etno i indie oraz emocjonalnością CCM. Członkowie zespołu to studenci oraz absolwenci najlepszych Akademii Muzycznych w Polsce (Katowice, Kraków), którzy byli nagradzani na największych, prestiżowych festiwalach jazzowych w Polsce i Europie (Getxo Jazz Festival, EuropaFest, Jazz Juniors, Bielska Zadymka Jazzowa, Krokus Jazz Festiwal i wiele innych), a także mogą pochwalić się współpracą koncertową z takimi tuzami jazzu jak Janusz Muniak, Piotr Wojtasik, Zbigniew Namysłowski, Jerzy Bartz, czy Adam Kowalewski. Podczas koncertów zespół kładzie nacisk na brzmienie, przestrzeń oraz odpowiedni ładunek energetyczny i emocjonalny.

W kwietniu b.r. zespół wydał płytę „Simple Stories About Hope And Worries”, która cieszy się dużym zainteresowaniem i zbiera pozytywne recenzje.

Skład:

Rafał Jędruch – saksofony

Piotr Lipowicz – gitara

Kajetan Borowski – piano

Adam Tadel – kontrabas

Piotr Maria Budniak – perkusja

W ramach Lata Muz Wszelakich imprezy realizuje: Klub Muzyczno-Artystyczny „4 Róże dla Lucienne”

W ramach Lata Muz Wszelakich imprezę realizuje: Klub Piekarnia Cichej Kobiety

Miejsce realizacji: Klub Piekarnia Cichej Kobiety, ul. Fabryczna 13, 65-431 Zielona Góra, tel. 509 053 444

18 lipca, sobota

18.00 Projekt Weinberg

Wykonanie: Katarzyna Wasiak (fortepian), Guillaume Faraut (skrzypce)

W programie: Mieczysław Weinberg Sonata fortepianowa gis-moll, Kwintet fortepianowy op.18, Felix Mendelssohn-Bartholdy Sonata f-moll, Szymon Laks Kwintet fortepianowy

Spotkanie młodej pianistki – Katarzyny Wasiak z dziełami Mieczysława Weinberga zaowocowało pomysłem stworzenia projektu, który miałby wymiar nie tylko muzyczny. Powstał on bowiem z głębokiej potrzeby wpisania się w nurt kultury świadomej, propagującej polsko-żydowskie dziedzictwo artystyczne oraz potrzeby zainteresowania młodego pokolenia Polaków problematyką stosunków polsko-żydowskich.

Skupiony wokół twórczości i osoby Mieczysława Weinberga, ma jednak na celu przede wszystkim propagowanie niezwykłej muzyki tego kompozytora, muzyki o wyjątkowo wysokiej wartości artystycznej. Utalentowany, a prawie zapomniany Mieczysław Weinberg, podobnie jak Szymon Laks – drugi kompozytor pochodzenia polsko-żydowskiego prezentowany w projekcie, zasługują na to, aby ich spuścizna znana była znacznie szerzej. Ogniwem łączącym twórców i odtwórców jest także fakt życia na emigracji – okoliczność ta stała się dodatkowym impulsem do stworzenia tego projektu.

Utwory wykonywane:

Projekt skupia się wokół postaci Mieczysława Weinberga, jednego z najciekawszych kompozytorów XX wieku. Zasługujący bez wątpienia na uwagę, wszechstronnie utalentowany, popierany przez twórców nawet tak znamienitych, jak Dymitr Szostakowicz, pozostał Weinberg do dziś prawie całkiem zapomniany. Przyczyn tego szukać można w niezwykle zawikłanej i trudnej historii jego życia – biografia Weinberga dotyka najbardziej ponurych rozdziałów historii Europy. W latach 40-tych i 50-tych muzyka Weinberga była zakazana i dopiero po jego śmierci, od kilku zaledwie lat, zaczyna być na nowo odkrywana.

Sonata fortepianowa gis-moll Weinberga, trzecia z sześciu sonat fortepianowych tego kompozytora, została napisana cztery lata po drugiej i ostatniej sonacie fortepianowej jego przyjaciela i mentora – Dymitra Szostakowicza. Wpływ muzyki Szostakowicza jest znaczący, ale Weinberg czerpie pomysły z wielu źródeł. Wykorzystuje późnoromantyczną ideę formy cyklicznej: na końcu ostatniej, trzeciej części pojawia się motyw początkowy mrocznej części drugiej. Chociaż muzyka Weinberga często zdaje się brzmieć pochmurnie, jednak w przeciwieństwie do Szostakowicza brak nadziei i posepny charakter nigdy nie jest w niej elementem dominującym.

Kwintet fortepianowy jest raczej rzadkim gatunkiem kompozytorskim, a to ze względu na rozszerzoną wielogłosowość i konieczność zachowania równowagi pomiędzy różnymi z natury  instrumentami zespołu. Jednak Kwintet Op. 18 Mieczyslawa Weinberga urzeka wyjatkowo spójną formą, w ktorą kunsztownie wplecione są stylizowane elementy. Pięć – mocno zróżnicowanych części – splata się ze soba w sposób idealny. Na początku utworu kompozytor wykorzystuje elementy muzyki francuskiej. Drugie ogniwo kwintetu a la Bartok mistrzowsko wprowadza w kolejną część Presto, która zaczyna się charakterystycznym con sordino  instrumentów smyczkowych. Ekspresyjne Largo zaskakuje unisonem wszystkich instrumentów, łącznie z fortepianem. Efektowna i wirtuozowska część ostatnia jest przesycona optymizmem. Wydaje się, że nawet w najtrudniejszych momentach udaje się kompozytorowi zachować w swej tworczości  i przekazać słuchaczowi radość życia.

Wariacje na dwa tematy żydowskie ukraińskiego kompozytora i pedagoga Josefa Elgisera został prawykonany przez Katarzynę Wasiak na życzenie Joachima Weigerta, pierwszego trębacza Deutsche Oper Berlin, podczas recitalu w Villi Weigert. Joachim Weigert znał kompozytora osobiście, a poruszony jego muzyką i losami (Elgiser był deportowany do obozu w Transnistrii), postawił sobie za cel promowanie dzieł Elgisera.

Sonatę f-moll opus 4 skomponował Felix Mendelssohn-Bartholdy mając zaledwie czternaście lat. Oczarowuje ona słuchacza swoją prostotą i szczerością, zapowiadając jednocześnie przyszłego mistrza.

Kwintet fortepianowy Szymona Laksa jest prawdziwym rarytasem, który jest jeszcze rzadziej wykonywany niż kwintet Weinberga. Kilka miesięcy po wyzwoleniu obozu w Kaufering w 1945 roku, kompozytor przystępuje (już w Paryżu) do pracy nad III Kwartetem smyczkowym na polskie tematy ludowe. W czterech częściach dzieła można wysłyszeć co najmniej 7 melodii ludowych z różnych regionów Polski. W latach 60-tych kompozytor  przerabia kwartet na kwintet fortepianowy – o tej samej treści muzycznej. Szymon Laks był więźniem niemieckich obozów koncentracyjnych. Udało mu się uniknąć śmierci dzięki funkcji kapelmistrza orkiestry obozowej: Skrzypce, które trzymam, stały się moją tarczą obronną.

             

Myzycy:

Katarzyna Wasiak urodziła się w Zielonej Górze (Polska). Pochodzi z rodziny muzyków. Edukację artystyczną rozpoczęła w wieku 7 lat  w Państwowej Szkole Muzycznej I i II stopnia im. M. Karłowicza w Zielonej Górze oraz Ogólnokształcącej Szkole Muzycznej I i II stopnia im. K. Szymanowskiego we Wrocławiu. W r. 2002 rozpoczęła studia na Universität für Musik und Darstellende  Kunst  w Wiedniu,  początkowo w klasie fortepianu prof. Olega Maisenberga, a następnie – w klasie prof. Wolfganga Watzingera.  Od r. 2006 kontynuowała je na Universität der Künste w Berlinie u prof. Jacques’a Rouviera, zdobywając dyplom z wyróżnieniem (2009). Studia mistrzowskie odbyła w Hochschule  für  Musik Hans Eisler w Berlinie w klasie prof. Fabio Bidiniego (dyplom – 2012). Laureatka wielu międzynarodowych konkursów pianistycznych, m.in. w Dallas (USA), Vanves (Francja) i Villa de Capdepera (Hiszpania). Stypendystka Ministra Kultury i Sztuki oraz Premiera RP, a także Towarzystwa im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Była również stypendystką Fundacji Crescendum Est-Polonia i Clubu Rotary.  Dokonała nagrań dla Polskiego Radia i wytwórni płytowej DUX (2012 – płyta z koncertami Fryderyka Chopina i Johanna Samuela Schrötera). Pianistka stawia sobie za cel gruntowną analizę utworów, nad którymi pracuje, rozpatrując także ich genezę, tak, aby móc przedstawić te dzieła w nowym świetle. W ramach swych projektów koncertuje regularnie w całej Europie (także w Rosji), Kanadzie i USA. Współpracowała z wieloma renomowanymi orkiestrami (m.in. Polską Orkiestra Radiową w Warszawie, Narodową Orkiestrą Symfoniczną Estonii, Orkiestrą Filharmonii Narodowej Ukrainy) i znanymi dyrygentami (Michaił Jurowski, Nikolai Diadiura, Jerzy Swoboda, Jan Krenz), a także ze skrzypkiem Tomaszem Tomaszewskim, skrzypaczką Agatą Szymczewską i flecistą Łukaszem Długoszem.

Guillaume Faraut, urodzony w Strasburgu (Francja), rozpoczął naukę gry na skrzypcach w wieku 8 lat. W 2005 podjął studia w Hochschule Hanns Eisler w Berlinie, gdzie odbył także studia mistrzowskie w klasie Stefana Hempela i prof. Kolji Blachera. Swój kunszt doskonalił ponadto pod kierunkiem Albrechta Beuningera, Ernsta Kovacica, Mi-Kyung Lee, Ingolfa Turbana i Sophi Jaffé. Fascynacja muzyką współczesną skłoniła go do współpracy z zespołami Klangkörper Ensemble, Musikfabrik NRW, Ensemble Modern, Resonanz, Linea Strasbourg czy KNM Berlin oraz kompozytorami – Johannesem Staudem, Helmutem Lachenmannem, Peterem Eötvösem i Enno Poppe. Współpracował też ze znanymi orkiestrami symfonicznymi: Deutsche Oper Berlin, Münchener Kammerorchester, Rundfunk-Sinfonieorchester Berlin. Od stycznia 2014 jest członkiem orkiestry Opery we Frankfurcie nad Menem. Koncertuje jako solista i kameralista w całej Europie. Występował z wieloma znanymi osobistościami świata muzycznego, jak np. Ingolf Turban, Martin Ostertag, Patrick Demenga, Claudio Bohorquez, Jonathan Aner i Björn Lehmann. Gra na skrzypcach Nicolasa Vuillaumea z roku 1860.